تفاوت بین کلاس های آموزش انگلیسی به صورت خصوصی و گروهی
همانطور که یک ضرب المثل قدیمی انگلیسی می گوید، “همه ی راه ها به روم ختم می شوند” یعنی این که راه های زیادی برای رسیدن به یک هدف وجود دارد. همین قضیه برای یادگیری یک زبان خارجی نیز صادق است. دو راه کاملا متفاوت برای یادگیری یک زبان خارجی وجود دارد که یکی آموزش خصوصی و دیگری آموزش به صورت گروهی است. هدف هر دو روش آموزشی یکسان است و آن هم این است که زبان آموز دوست دارد تا به سطح بالاتری از یادگیری زبان به خصوص زبان انگلیسی دست یابد. در این مقاله، به بررسی تفاوت های بین این دو روش تدریس در زبان انگلیسی و در کل مقوله ی آموزش زبان می پردازیم.
دوره های آموزشی ویژه
مسئله این است که آموزش های کلاسی گروهی به گونه ای هستند که نمی توانند به صورت ویژه روی یک زبان آموز متمرکز شوند. اساسا ممکن نیست که در یک کلاس که از زبان آموزان مختلف با سطوح یادگیری مختلف تشکیل شده است، مطلبی یکسان از نظر یادگیری برای همه ی زبان آموزان سخت به نظر برسد. همچنین، ممکن نیست که یک مدرس بتواند از نظر سطح و کیفیت آموزش برای هر زبان آموز حاضر در کلاس به صورت یکسان عمل کند و با توجه به توانایی های تک تک ایشان، به آن ها آموزش دهد. با این حال، تکرار مواردی که یک دانش آموز از قبل می داند هم می تواند کسل کننده و بدون چالش باشد و هم از طرفی می تواند باعث افزایش سطح دانش پایدار یک شخص شود. تکرار، همیشه هم بد نیست.
اما این قضیه برای دوره های تدریس به صورت خصوصی کاملا متفاوت است. در یک دوره ی تدریس به صورت خصوصی، مدرس می تواند تمامی توجه خود را به یک زبان آموز معطوف کند که طبعا دانش آموز هم از این توجه تمام و کمال استفاده های فراوانی خواهد کرد. هر دوره ی آموزشی می تواند با توجه به نیاز و سطح یادگیری هر زبان آموز تنظیم شود و مشکلاتی که در حین یادگیری برای فرد پیش می آید را می توان به صورت دقیق و متمرکز مورد بررسی قرار داد و تا رفع کامل آن مشکل زمان کافی وجود دارد.
کم ترین حد از حواس پرتی
در یک کلاس پر از زبان آموزان مختلف، توجه کامل به آنچه مدرس می گوید می تواند سخت و تا حدی غیرممکن باشد. وجود عناصر بی شمار در کلاس از جمله زبان آموزان و یا تلفن های همراه ایشان، می توانند عوامل حواس پرتی زیادی را در کلاس ایجاد کنند که به طبع توجه کامل به گفته های مدرس را مشکل می کند. همچنین، وجود این حقیقت که هر دانش آموز، یکی از چندین دانش آموزی است که توجه مدرس بین آن ها پخش می شود، این آزادی را به دانش آموزان می دهد که کوچک ترین مسئله باعث حواس پرتی ایشان شود: یک تلفن همراه، یک دیکشنری جیبی، خیال پردازی، پچ پچ کردن با دوستان، چک کردن تلفن همراه و غیره.
وقتی زبان آموزی در یک کلاس تدریس انگلیسی به صورت خصوصی حضور می یابد، امکان دخیل شدن این حواس پرتی ها در خلال یادگیری به صفر می رسد. توجه مدرس هموراه به زبان آموز معطوف شده؛ در نتیجه زبان آموز هم فرصت کافی برای بازیگوشی و حواس پرتی نخواهد یافت. مطمئنا امکان ندارد که انسان همواره بتواند جدی باشد، اما این مسئله قطعی است که توجه زبان آموز همواره معطوف به موضوع درس است و می تواند به آموزش های مدرس خود، توجه کافی را داشته باشد که همین مسئله باعث دستیابی به نتیجه ی حداکثری و مطلوب است.
ارتباط تنگاتنگ با مدرس انگلیسی خود
در کلاس های آموزشی عمومی، ارتباط نزدیک با مدرس می تواند واقعا مشکل باشد. دلیل این امر هم این است که برای مدرس، دانش آموزان عده ای از افراد هستند که هر روز می آیند و می روند و طبیعتا امر آموزش برای مدرس به یک شغل و وظیفه تبدیل خواهد شد که پس از هر کلاس درس، مدرس کلاس را ترک خواهد کرد و به کلاس بعدی و یا به خانه خواهد رفت، همانطور که فردا این کار را خواهد کرد، و همان طور که این کار را تا آخر سال و یا برای سال های آینده انجام خواهد داد. برای مدرسان، هر زبان آموز می تواند یک موضوع الهام بخش و یا یک موضوع چالش برانگیز باشد، اما در هر دو صورت، هر دانش آموز یکی از چند ده دانش آموزی خواهد بود که وی در طول روز با او سر و کار دارد. اما در دوره های خصوصی، که در آن ها زبان آموز و مدرس تنها افراد حاضر در کلاس هستند، نوع رابطه تغییر خواهد کرد. در آن صورت، هیچ فضایی برای توجه نکردن به مدرس و آموزش های وی وجود نخواهد داشت و مطلبی نیست که مورد توجه زبان آموز قرار نگیرد. همچنین در این فضا، مدرس فرصتی پیدا می کند که روحیات و اخلاقیات زبان آموز خود را بهتر بشناسد چرا که امکان این شناخت عمیق، هرگز در کلاس های تدریس عمومی وجود نخواهد داشت.