اهمیت پیدا کردن یک دوست انگلیسی زبان در فرآیند یادگیری زبان انگلیسی

زبان انگلیسی از 2 بعد قابل بررسی است. اینکه آیا به زبان انگلیسی، زبان دوم بگوییم یا زبان خارجی. برای خیلی از کشور های جهان مانند هند، زبان انگلیسی زبان دوم به حساب می آید. تعریف زبان دوم زبانی است که به شکل روزمره در پروسه آموزشی و در زندگی عادی، افراد در معرض آن قرار میگیرند. روزنامه هایی به زبان انگلیسی موجود است، رسانه ها و شبکه های انگلیسی زبان وجود دارند، در کتب آموزشی به شکل جدی به آن پرداخته میشود. در کوچه و خیابان خیلی از انسانها با آن صحبت میکنند. اینها مشخصات زبان خارجی به حساب می آید.

شاید بتوان گفت زبان فارسی برای آذری زبان ها، زبان دوم به حساب می آید. آنها مجبور به یادگیری زبان فارسی هستند. چون در طی زندگیشان میبایست به استانهای فارسی زبان رجوع کنند. کتب درسیشان به زبان فارسی است و برای قبولی در بسیاری از امتحانات حتی برای استخدام نیازمند یادگیری و تسلط به زبان فارسی هستند. چنین شرایطی در هندوستان وجود دارد. یادگیری زبان دوم کاری بسیار راحتتر از زبان خارجی است. چرا که شخص به شکل روزمره با آن روبرو میشود (exposure) و لاجرم آن را فرامیگیرند.

اما زبان انگلیسی برای ما ایرانیها زبان خارجی به حساب می آید. زبان خارجی زبانیست که شخص آگاهانه و از روی نیاز آن را فرامیگیرد و این کار را معمولا با حضور در کلاسهایی که آن زبان را تدریس میکنند، انجام میدهد و از آنجایی که تماس روزمره با این زبان در زندگی خود ندارد، پروسه یادگیری زبان خارجی، معمولا پروسه ای طولانی، خسته کننده و در بسیاری از موارد ناامیدکننده برای شخص یادگیرنده خواهدبود. از آنجایی که تسلط به یک زبان دیگر، چه خارجی و چه دوم مستلزم تماس روزمره با آن است و شخص در یادگیری زبان خارجی از هیچ ابزاری بهره مند نیست، ضروریست با شبیه سازی محیط اطراف خود پروسه یادگیری زبان خارجی را حتی المقدور به شرایط یادگیری زبان دوم نزدیک نماید.

یکی از مهم ترین مشخصات زبان دوم همانطور که در بالا توضیح داده شد، تماس روزمره شنیداری و گفتاری با آن زبان است. پس برای یادگیری زبان خارجی نیز شخص ناگزیر از انجام چنین کاریست. از آنجایی که ما در ایران حداقل تاکنون به صورت روزمره گردشگران خارجی را در شهرهای بزرگ صنعتی مثل تهران نداشته ایم، پیدا کردن دوست، همکار و یا شخصی که بتواند با زبان انگلیسی با ما صحبت بکند، کار راحتی نیست. از این رو در جهت رفع چنین خلائی دو روش متصور است. روش اول اینست که با استفاده از ابزارهای مجازی مانند شبکه های اجتماعی و استفاده از پیام های صوتی و یا تماس های تلفنی رایگان، شخص میتواند در کشوری دیگر دوستی برای خود پیدا کند که به شکل روزمره ولو بسیار کوتاه بتوانند با یکدیگر انگلیسی صحبت کنند. این کار باعث استمرار اکتساب زبانی شده و پروسه یادگیری زبان خارجی را برای شخص، کوتاه و لذتبخش مینماید. راه دیگر اینست که افرادی که در کلاسهای یادگیری زبان خارجی حضور دارند، میان خود قراداد و یا پروتکلی را مورد تایید قرار دهند که در آن خود را ملزم به استفاده کلامی از زبان خارجی ، که در اینجا زبان انگلیسی مدنظر است، در محاورات روزمره با یکدیگر بدانند. یه این معنی که هربار همدیگر را دیدند، چه داخل و چه خارج از محیط کلاسی با یکدیگر انگلیسی صحبت کنند و حداقل روزی نیم ساعت خارج از فضای کلاسی از زبان انگلیسی که برایشان زبان خارجی به حساب می آید استفاده کلامی نمایند. این پروسه نه فقط مفید بلکه ضروریست چرا که جمع ساعاتی که این افراد در کلاس یادگیری زبان خارجی در طی یک سال حضور دارند، شاید به سه روز در طول هفته نرسد و با چنین پروسه کندی قائدتا یادگیری زبان خارجی به صورتی که دلخواه آنها باشد، شاید سالها طول بکشد و در اصل آنها با استفاده از زبان خارجی در محاورات روزمره خود ولو به صورت حداقلی این فرآیند را کاتالیز مینمایند. برای تسلط زودبازده به زبان خارجی میبایست محیطی را فراهم نمود که شخص در آن از زبان خارجی استفاده کلامی روزمره نماید. در شرایط ایده آل پیدا کردن دوست انگلیسی زبان بسیار مفید و ایداه آل است و در صورت عدم امکان چنین امری استفاده از زبان انگلیسی در محاورات روزمره بین همکلاسی هایی که در فرآیند یادگیری زبان انگلیسی با یکدیگر قرار دارند و یا حتی استفاده از زبان انگلیسی میان سطوح مختلف دانش آموزان در یک موسسه آموزشی به صورتی که آن موسسه آموزشی را یک کشور انگلیسی زبان تلقی کنند ابزاریست که میبایست از آن بهره جست تا فرآیند کسل کننده و طولانی یادگیری زبان خارجی (انگلیسی) به فرآیندی زودبازده و فرح بخش تبدیل شود.